آنکه عزم خانه نیما یوشیج می کند باید خیلی اهل دل باشد. آدمی عاشق راندن و تاختن از میان جاده های پرت و پر پیچ و خمِ باریک کوهستانی و جنگلی. عاشق ذره ذره جرعیدن جاده و کوه و سنگ و درختان و رودخانه و گیاهان و جانوران. شیفته رخدادهای پیش بینی نشده و زمانبندی در هم ریخته و هر چه پیش آید خوش آید. چطور می شد از آن مارپیچ های کوهستانی گذشت و لحظه به لحظه لاجورد آسمان و تکه های پراکنده ابرهای یله را دید و نایستاد و نگذاشت تا احساسی همچون باد، هر کجا که بخواهد ذهن و دلت را ببرد.آخر چگونه می شد از دریچه دوربین کوچک، دیواره مهیب آزادِ آزاد کوه سرساییده به سقف آسمان و سپید و خاکستری خضوع دماوند را صامت و ساکت انعکاس داد. باید لحظه ای در گوشه ای ایستاد و به چشم اندازی، به شبانی که چوب دستی را در هوا تکان تکان می دهد و سگی که در چمنزاری سبز ناگهان به سویی می دود نگریست و نوای زنگوله های پی در پی گوسفندان در پهنه سبز سینه کوه را با صدای جریان آرام لغزش آب بر روی سنگیریزه ها کوک کرد و رها شد در عبور باد از روی صورت و پلک های بسته و غرقه شد در رایحه مستی آور بازدم درختان.
برکت نیما در بود و نبود است. در یوش سنگفرش شده، در تابلوی های به سوی خانه نیما و کاهگل تازه دیوارهای کوچه باغ های تنگ. در نگاه خوش آمد گوی پیرمردان و پیرن روستا که خلوتی و دلگیری غروب ساکت را به قدم های مسافران رقص زندگی می کنند.
آه که چه دلی می برد خانه نیما. آن حیاط بزرگ محاط شده با اتاق های بیشمار با پنجره ها و درها ، رواق هایی که جان می دهد تا عصرگاه وقتی نارنجی داغی، خاکستری کوه و سبزی درختان را طلایی گندمزار می کند به تماشا نشست الف های برآمده درخت های تبریزی را در هنگامه بال زدن های برگ ها. نمی شود که گردسوز قدیمی و سماور ذغالی را در تاقچه های خانه دید و جریان احساسی که آدمی را به روزگار قدیم می برد به روزگاری که نیما چای تازه دم کرده ای را درون لیوانی مسی می ریزد و شعر و قافیه و عروض را در هم می پیچد در تصورات نگنجاند و امید گذر از تاریخ را در درخت صد ساله ای که آیا چشمان نیما نیز از روی آن عبور کرده است؟
راستش بودن در لابلای کوه های البرز در حاشیه رودخانه ای که سخاوتمندانه تا جایی که دست و دلش رفته است زمین و کوهپایه ها را سرسبز کرده است و تماشای رهایی گاوها و کره اسب ها و قرص نقره فام ماه از پنجره خانه و سیاهی عظیم کوه ها در شب و آواز دلنشین جیرجیرک ها مانند زندگی در بهشت است و بازگشت دوباره به شهر و همهمه و روزمرگی هبوطی آدم وار از مینو.
دانلود آهنگ شهاب مظفری ستایش متن آهنگ